Кузьміч Аляксей Васілевіч

Беларускі мастак.

Біяграфія

Дзяцінства

Аляксей Васілевіч Кузьміч нарадзіўся ў першы цяжкі пасляваенны год, у вёсцы беларускага Палесся. Бацька пасля вяртання з фронту неўзабаве памёр. Маці Аляксея, Аляксандра Максімаўна, выхоўвала семярых дзяцей адна. Аляксей рана пачаў маляваць. На фарміраванне асобы мастака аказалі ўплыў блізкія людзі — родныя сёстры, стрыечны брат Сцяпан, самабытны мастак, а таксама выкладчык малявання ў мясцовай школе Анатоль Паўлавіч Рубановіч.

Юнацтва

У 1962 годзе, пасля заканчэння 9 класаў, Аляксей Кузьміч з'ехаў у Краснаярск, дзе паступіў вучыцца ў мастацкую вучэльню імя В. І. Сурыкава. Вялікую ролю ў станаўленні Аляксея Кузьміча як мастака сыграў Краснаярскі дзяржаўны мастацкі музей ім. В. І. Сурыкава, які знаходзіўся недалёка ад вучылішча, які валодае адным з самых значных збораў твораў жывапісу рускага мастацтва XIX — XX стагоддзяў за Уралам. Шмат часу было праведзена ў гэтай карціннай галерэі за адпрацоўкай тэхнікі малявання. Па заканчэнні вучылішча, у 1965 годзе, Аляксей Кузьміч быў прызваны ў рады Савецкай Арміі, у ракетныя войскі стратэгічнага прызначэння. Службу нёс у Краснаярскім краі. Па абавязку службы займаўся таксама выкананнем мастацка-афарміцельскіх работ. Таксама, атрымаў у арміі 1-ы разрад па вольнай барацьбе і 2-й разрад па гіравым спорце.

Пераезд у Мінск

У 1968 году Аляксей Кузьміч прыехаў у Мінск з намерам паступаць вучыцца ў Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут. Але, спазніўшыся да моманту падачы дакументаў, уладкаваўся працаваць на Мінскі падшыпнікавы завод. Даведаўшыся пра існаванне ў Палацы культуры Мінскага трактарнага завода студыі выяўленчага мастацтва, паказаў свае малюнкі выкладчыку студыі, будучаму Народнаму мастаку Рэспублікі Беларусь Анатолю Бараноўскаму, які высока ацаніў мастацкую здольнасць Аляксея Кузьміча. Пасля года заняткаў з Анатолем Бараноўскім, у 1969 годзе, Аляксей Кузьміч паступіў у Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут і паспяхова скончыў яго ў 1975 годзе. Выкладчыкамі яго былі вядомыя беларускія мастакі — Барыс Аракчэеў, Натан Воранаў, Пётр Крохалеў. Таленавітаму выпускніку прапанавалі застацца выкладаць у інстытуце. Атрымаўшы некаторы досвед выкладання, Аляксей Кузьміч сышоў з інстытута і цалкам заняўся творчасцю.

Творчасць

Першыя творчыя досведы Аляксея Кузьміча характарызуюцца прыхільнасцю да партрэта, тэматычнай карціны. Ён пісаў навакольны свет, людзей: «У вокны» (1974), «Нядзельны дзень» (1976), «Дзяўчына і кветкі» (1976), «У майстэрні мастака» (1977). Далей мастак пераключыўся ў сваім жывапісу на праблемы больш філасофскага плана — аб сэнсе прысутнасці чалавека на Зямлі, пра маральны абавязак, аб прызначэнні жанчыны-маці (Мадонны), аб духоўнай ролі славянскіх народаў у эвалюцыі ўсяго чалавецтва. Разважаў пра праблемы духоўнага ўдасканалення чалавека, аб барацьбе дабра і зла. Галоўнай гераіняй жывапісу Аляксея Кузьміча заўсёды была Жанчына. Сам мастак характарызаваў сваё крэда наступным дэвізам: «Хто любіць жанчыну, хто любіць свет, хто піша жанчыну, таму дапамагае бог». У стылістыцы твораў на тэму Мадонны стала праступаць некаторая іконная вобразнасць, якая мае значнае мастацкае ўздзеянне.

Таксама пэндзлю Аляксея Кузьміча належыць шэраг партрэтаў вядомых дзеячаў беларускай і расійскай культур. У 1980 годзе ён напісаў партрэт беларускай актрысы, народнай артысткі СССР Стэфаніі Станюты, у 1983 годзе — партрэты народных артыстаў СССР Галіны Макаравай і Здзіслава Стомы, у 1988—89 гадах — партрэты скульптара, лаўрэата Ленінскай прэміі СССР Валянціна Занковіча, кінарэжысёра Міхаіла Пташука. У сваіх карцінах Аляксей Кузьміч разважаў таксама аб беларускай ідэнтычнасці: «Памяці Гусоўскага» (1981), «Жыві і памятай» (1985), «Супрацьстаянне» (1985), «Прысвячаецца Чарнобылю» (1988—89), «Ахвярапрынашэнне» (1989).